Ten rok to rok Picassa na świecie.

Picasso w Warszawie bawi się sztuką, pojęciem piękna, widzem i życiem.

Już za chwilę, bo 12 października br. Muzeum Narodowe w Warszawie otworzy swoje drzwi zapraszając widzów na wyjątkową wystawę przygotowaną przez polsko-hiszpański zespół kuratorski w składzie Maria Virgilio Montañeza Arroyo z Museo Casa Natal Picasso w Maladze oraz Anna Manicka z Muzeum Narodowego w Warszawie, a poświęconą jednemu z największych artystów wszech czasów (zwykle unikam górnolotnych stwierdzeń, ale w tym wypadku chyba nie przesadziłem).

Wystawa poświęcona jest twórczości Picassa, jednak przewrotnie nie znajdziemy na niej przykładów malarstwa olejnego. Kuratorzy sięgają po ilustracje książkowe, ryciny, ceramikę, które powstawały na przestrzeni wielu lat działalności artystycznej Picassa i mają najpełniej ilustrować poszukiwania i fascynacje twórcy. Oddzielna część zostanie poświęcona picassowskiemu pojęciu piękna, jeszcze jedną utworzą poloniki w znacznej podarowane przez artystę Muzeum Narodowemu.

Pretekstem do zorganizowania trwającej do połowy stycznia wystawy jest 50 rocznica śmierci artysty, zaś pretekstem do napisania tego tekstu jest fakt, że zaledwie dwa tygodnie temu to właśnie Picasso swoimi wczesnymi dziełami otwierał cykl poświęcony twórcom, którzy wywarli na mnie największy wpływ oraz to, że zbliżamy się do końca roku 2023, który na świecie został ogłoszony rokiem Picassa.